خدا

دلم تنگ است از این دنیا ، چرایش را نمی‌دانم

من این شعر غم افزا را شبی صد بار میخوانم

چه می‌خواهم از این دنیا ، از این دنیای افسونگر

خدایا

راهی نمی بینم آینده پنهان است

اما مهم نیست

همین که تو راه را می بینی و من تو را

برایم کافی است ...

خدایـــــــــــــــا

فانوست را کمی پایین تر بگیر

جاده ای که در آن قدم نهاده ام تاریک است،

انتهایش را نمی دانم چیست. میترسم انتهایش بن بست باشد

تو را به مهربانیت سوگند،

فانوست را کمی پایین تر بگیر تا روشنی بخش راه نامشخصم باشد.

نمی خواهم بی فانوس تو به جایی برسم که برگشتنم دشوار گردد و پشیمان شوم.

ای مهربانترینم ، من اکنون سخت به نور فانوست محتاجم...

گاهی وقتها از نردبان بالا میروی تا دستان خدا را بگیری

غافل از اینکه خدا پایین ایستاده و نردبان را محکم گرفته که تو نیفتی ...

بارالها

فانوس نورانیت را در مسیرم همواره روشن نگاه دار

که بی نور ایمانت من در تاریکی و درماندگی ام ...

من خدا را دارم

کوله بارم بر دوش

سفری می باید

سفری ...